| ผู้เขียน | Danai Huntrakul |
|---|---|
| เผยแพร่ |
Maid Noy told the two young ladies that; for curry paste, her master picked, one by one: shallot and garlic to grill; dried chili to sear; galangal, lemon grass and kaffir lime zest finely chopped before entering the mortar; and finally peppercorn, grilled shrimp paste and salt.
“My master himself pounded the paste; there’d be rainstorm and flash flood. I never saw him this serious, usually he’d make me pound to his instruction; and he made the curry.”
“What else?”
“I had to climb and pick ripe coconut to crack and grate for him to press with warm water for coconut cream and milk until the coconut is bone dry.
“That’s not all. He went down the garden and picked wild cherry tomato of green, yellow and red; young pineapple he grated diagonally to rid the eyes as if he were a vendor.
“And then a handful of old tree basil leaf from near to the base.”
“Then what, what did he do?”
“With meat fresh from the market, he cut to bite size, roasted in a dry wok, dropped fish sauce and Chinese rice wine so there was no trace of stench. He rested it; ladled coconut cream into the wok until oil extracted, added curry paste to heavenly pervade, Miss Nan, Miss Nee. He added the meat to absorb the creamy paste, more coconut milk to boil; then tomato, pineapple and tree basil leaf; taste the curry but didn’t season with any.”
“Couldn’t you see what kind of meat he curried?” Miss Nan asked.
“Oh! I saw the package label; it was duck meat: Duck Khua Curry with Tree Basil Leaf.”
“Was he to offer it to the monk, or for his own table?” Miss Nee.
“I saw he put it in a Benjarong enamel-porcelain bowl; to be carried to your mom.”
“What, after ages, his house at the next bend, we never saw him.” Miss Nee exclaimed.
While Lady Nan was smiling with her dimples and dreamy eyes, Khun Nee frowned and told her sis, “I smell something fishy. There’s an old sacred belief.”
“What belief, Sis Nee?”
“When one makes fresh curry, not for one’s table but for others, one is dead serious.”
“What could he be so serious about?”
“Why, Nan, he is a bachelor, isn’t he?”
“So what, so are you and I, oh, oh!”
แกงนี้มีตำนาน
นังน้อยรายงานนายสาวทั้งสองว่า เครื่องแกงนั้น เห็นนายหยิบทีละอย่าง หอมกระเทียมมาเผา พริกแห้งมาคั่ว ข่า ตะไคร้ ผิวมะกรูด ซอยละเอียดก่อนลงครก จบท้ายด้วยพริกไทยเม็ด กะปิย่าง เกลือ
“นายลงแรงโขลกเครื่องแกงเองเลยนะคะ สงสัยฝนจะตก น้ำป่าจะทะลักทลาย ไม่เคยเห็นนายผู้ชายเอาจริงเอาจังอย่างนี้มาก่อน อย่างเก่งก็ให้หนูตำเครื่องแกงตามนายบอก แล้วนายแกงเอง”
“แล้วมีอะไรอีก”
“หนูต้องปีนไปปลิดมะพร้าวแกงมาทุบ ขี่กระต่ายขูดให้นายคั้นกับน้ำอุ่น แยกหัวแยกหาง นายรีดจนกากไม่เหลือมัน…
“ยัง ยังไม่หมดค่ะ นายลงสวนไปเด็ดมะเขือเปรี้ยวลูกกลมๆ มะเขือปูหรือมะเขือส้มเนี่ย ทั้งลูกสีเขียว เหลือง แดง สับปะรดอ่อน นายเจียนเฉียงๆ ลิดตาอย่างกับเคยเข็นรถปอกขายงั้นแหละ…
“แล้วยังใบยี่หร่าเลือกแก่ๆ โคนต้นอีกกำมือ”
“แล้วไง นายแกเขาทำไง”
“เอาเนื้อเพิ่งซื้อจากตลาดค่ะ หั่นชิ้นพอคำ รวนในกระทะแห้ง เหยาะน้ำปลา ใส่เหล้าจีนด้วยนะคะ เลยไม่ได้กลิ่นว่าเป็นเนื้ออะไร นายตักพักใส่ชาม ช้อนหัวกะทิมาเคี่ยวกระทะจนแตกมัน ลงเครื่องแกง หอมฟุ้งเลยค่ะคุณแนนคุณนี แล้วเอาเนื้อลงไปคลุกให้ฉ่ำกะทิเครื่องแกง เติมกะทิหาง เร่งไฟเดือด ลงมะเขือ สับปะรด ใบยี่หร่า ชิมแล้วไม่เห็นนายปรุงอะไรอีกเลย”
“ไม่เห็นหรือ ว่า นายของน้อยเขาแกงเนื้ออะไร” คุณแนนถาม
“อ๋อ หนูเห็นป้ายติดถุงค่ะ เป็นเนื้อเป็ด แกงคั่วเป็ดสดใบยี่หร่าค่ะ”
“แล้วเขาจะเอาไปใส่บาตร หรือเอาไว้กินเองจ๊ะ” คุณนี
“หนูเห็นนายแกใส่ชามโคมเบญจรงค์ จะยกมาให้คุณแม่คุณแนนคุณนีทานมังคะ”
“ฮ้า ร้อยวันพันปี บ้านอยู่ใกล้กันแค่คุ้งน้ำไม่เคยเห็นหน้า” คุณนีอุทานมือทาบอก
ขณะที่คุณแนนยิ้มแก้มบุ๋มนัยน์ตาฝัน คุณนีคิ้วขมวดคิด ก่อนจะกล่าวกับคุณแนนน้องสาวว่า
“พี่ว่า มันจะยังไงๆ ละนะ โบราณเขาถือ”
“ถืออะไรคะ พี่นี”
“ถ้าใครถึงขนาดลงมือแกงคั่วเป็ดสด ไม่กินเอง ยกไปบ้านคนอื่นเนี่ย เขาเอาจริงเอาจังนะ”
“เขาเอาจริงเอาจังไรคะ”
“แหม น้องแนน คุณเขาเป็นหนุ่มโสดไม่ใช่หรือ”
“แล้วไงคะ พี่นีกับหนูแนนก็โสด เอ๊ะ หรือว่า…”
