| ผู้เขียน | อาจินต์ ศิริวรรณ |
|---|---|
| เผยแพร่ |
การเริ่มต้นวิถีชีวิตใหม่ๆ บางครั้งก็ต้องเปิดใจรับ พร้อมกับทำใจกับสิ่งที่เข้ามา ความเคยชินเก่าๆ ที่เราคุ้นเคย จำเป็นต้องละวางปลดปล่อยให้มันไปกับอดีต แม้มีร่องรอยในทรงจำ
นั่นคือการดำเนินชีวิต ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคน แต่ภูมิปัญญาของแต่ละชีวิต ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ยิ่งเป็นภูมิปัญญาของชุมชน ที่สืบทอดกันมาจนกลายเป็นวัฒนธรรม กลายเป็นประเพณี ของท้องถิ่นแต่ละท้องถิ่น แม้ความเจริญทางวัตถุและสังคมจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนได้ เพราะถ้าหากเปลี่ยนหลงลืมวัฒนธรรมประเพณีแล้วไซร้ นั่นหมายถึงการสูญเสียชาติกันเลยทีเดียว
วิถีชีวิตอาจเปลี่ยนไปตามสภาพของสังคม บ้างเกิดจากการย้ายถิ่น อันเนื่องมาจากการศึกษา การประกอบอาชีพ แต่รากเหง้าความเป็นตัวตนของถิ่นกำเนิด แม้จะไปอยู่ถิ่นฐานบ้านอื่น ความรู้สึกโหยหายังติดอยู่ใต้จิตสำนึก เห็นจากการวัฒนธรรมการกิน
เช่นคนอีสาน แม้จะจากบ้านเมืองมาประกอบอาชีพในเมืองหลวง พวกเขาไม่หลงลืมความเป็นตัวตนของตนเองเลยแม้แต่น้อย
มีคนอีสานที่ไหน ส้มตำปลาร้าก็จะมีที่นั่น
คนจากภาคใต้ก็เช่นกัน มีคนใต้อยู่ที่ไหน แกงส้ม แกงไตปลา คั่วกลิ้ง แนมสะตอ ลูกเนียงก็จะมีที่นั่น
เฉกเช่นกับคนภาคอื่นๆ ที่ต่างก็มีวัฒนธรรมเป็นของตนเอง เมื่อการย้ายถิ่น เกิดขึ้นก็จะนำวัฒนธรรม ประเพณี ของรากเหง้าของตัวเองไปด้วย แล้วก็ผสมกลมกลืนไปกับวัฒนธรรมท้องถิ่นเดิม จนอาจกลายเป็นวัฒนธรรมใหม่
นั่นคือการเคลื่อนไหลทางวัฒนธรรม
แม้จะย้ายถิ่นไปอยู่ที่ไหนก็ตาม เมื่อถึงช่วงวัยของวัยหนึ่ง ไม่มีใครเลยที่จะหลงลืมวิถีชีวิตช่วงวัยเยาว์
ความสุข หรือแม้แต่ความลำบากที่เคยได้รับเมื่อครั้งอยู่พื้นถิ่นเดิม ทุกคนก็ยังโหยหา ซึ่งน้อยคนนักที่จะกลับไปใช้วิถีแบบที่เคยอยู่เคยเป็นได้ อาจเพราะติดอยู่กับความสะดวกสบายกับวิถีชีวิตใหม่ หรือบางทีเกิดจากความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ ซึ่งไม่อาจกลับย้อนไปสู่วิถีชีวิตครั้งก่อนเก่าได้
แต่ก็ยังมีชีวิตหนึ่ง ซึ่งเคยใช้ชีวิตในสังคมเมืองอยู่กับความสะดวกสบาย แต่ความทุกข์จากการซื้อความสะดวกสบายนั้นมันมีมากกว่า เขาจึงพยายามกลับไปใช้วิถีแบบที่เคยเป็นเคยอยู่ในท้องถิ่นเกิด เพราะนั่นคือความสงบ ความสุขของบั้นปลายชีวิต
มันอาจจะไม่เหมือนเสียทีเดียว แต่เขาคนนั้นก็พยายาม
เตาแก๊ส เตาไฟฟ้า ที่เคยใช้หุงต้ม เขาหันกลับไปใช้ไม้ฟืน
อาหาร กับข้าว ที่เคยซื้อจากห้างดัง และร้านสะดวกซื้อ เขาไม่พยายามเข้า หาอยู่หากินอย่างง่ายๆ ทั้งผักทั้งปลา
ใช่เขาจะต่อต้านพวกห้างพวกร้านค้าเหล่านั้น จนเกินงาม แต่ความสุขที่ได้รับจากการหาอยู่หากินซึ่งเขาโหยหาเมื่อครั้งเป็นคนเมืองนั้น มันมากมายกว่ากันมากนัก
สุขภาพจิตเขาดีขึ้น สุขภาพกายเขาดีขึ้น เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
