| ที่มา | วิถีชาวบ้าน |
|---|---|
| ผู้เขียน | อาจินต์ ศิริวรรณ |
| เผยแพร่ |
ชีวิตหลังเออร์ลี่รีไทร์หรือการเกษียณตัวเองออกจากงานที่เคยทำมานานนับยี่สิบปี คือความเปลี่ยนแปลงของชีวิตครั้งสำคัญ ในขณะที่มีอายุห้าสิบห้าปี
จากชีวิตที่เคยนั่งโต๊ะภายในห้องแอร์ที่เย็นยะเยือก (บางครั้งร้อน) ชีวิตในออฟฟิศเป็นชีวิตอีกสไตล์ต้องมีเวลาให้กับขององค์กรอย่างน้อยวันละแปดชั่วโมง ใช้เวลากับการเดินทางอย่างน้อยวันละสามชั่วโมง บางวันอาจต้องใช้เวลาในการเดินทางถึงหกชั่วโมงเลย หากวันนั้นเกิดฝนตกหรือเหตุการณ์ผิดปกติบนท้องถนนต้องตื่นนอนตั้งแต่ตีสี่ เป็นอย่างนี้แทบทุกวัน
จากที่เคยต้องตื่นนอนตั้งแต่ตีสี่ กระวีกระวาดเพื่อรีบไปตอกบัตรให้ทันเวลา ต้องอยู่ร่วมกับเพื่อนร่วมงานที่หลากหลายความคิด และการเผชิญกับปัญหาต่างๆ
จากที่เคยร่วมสุข ร่วมทุกข์ กับเพื่อนร่วมงาน สิ่งเหล่านี้ได้กลายเป็นความรักความผูกพัน เป็นพี่เป็นน้องกัน ซึ่งแม้ว่าหลังจากเออร์ลี่รีไทร์ออกมาแล้วก็ยังคงคิดถึงกันอยู่ตลอดเวลา
ชีวิตในออฟฟิศ ก็ได้อะไรให้กับตัวเองมากมาย อย่างน้อยๆ ก็เงินเดือนล่ะ ที่จะต้องได้ทุกเดือน การวางแผนชีวิตที่ดี เป็นตัวช่วยให้ชีวิตหลังเออร์ลี่รีไทร์หรือหลังเกษียณ มีความเป็นอยู่ที่ดี
อย่างน้อยคือความประหยัด
รู้จักเก็บเงินเก็บทองไว้ในตอนที่ยังทำงาน เก็บไว้มากก็จะสบายมาก เก็บได้น้อยก็จะสบายน้อย ไม่มีเก็บก็จะไม่มีความสบาย
ที่กล่าวมานั้นใช่ว่าจะสอนใครหรอก แต่ปฏิบัติและทำแล้วจริงๆ
ชีวิตหลังเออร์ลี่รีไทร์ ก็ใช่ว่าจะตรงกับแผนที่วางไว้ทั้งหมด ก็ชีวิตอะนะ มันก็มีทั้งสุข ทั้งทุกข์ อยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หรืออยู่ในสถานะใด
การพบกับปัญหาต่างๆ หรือแม้แต่ผู้คนก็จะเริ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นวิถีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งต้องปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่
ทำอย่างไร ให้ชีวิตหลังเออร์ลี่รีไทร์ ชีวิตหลังเกษียณ ได้มีความสุขก็คือการวางแผนอีกนั่นแหละ
แต่การวางแผนในครั้งนี้ต้องบวกกับการทำใจเข้าไปด้วย พร้อมยอมรับสภาพร่างกายของตัวเองที่เริ่มถดถอย ทั้งทางร่างกายและจิตใจ
ก็คือยอมรับสังขารของตัวเองนั่นเอง
มีคนเขาว่ากันว่า การวางแผนที่ดี มีชัยไปกว่าครึ่ง ว่างั้น
ชีวิตหลังเกษียณ จึงเป็นเช่นนี้ เลี้ยงหมา เข้าสวน ไปวันๆ
แดดเช้า ส่องผ่านช่องเล็กๆ ระหว่างใบไม้ ที่มีอยู่หนาทึบ ยามลมพัดใบไม้ไหวคล้ายลำกรวยแสงส่องมาเป็นริ้วๆ
หากเช้าไหนที่สดใส ไร้เมฆฝนบังแสงแดด มีเพียงเงาร่มของมวลแมกไม้ ซึ่งมีทั้งไม้ผลและไม้ยืนต้นต่างๆ เดินลัดเลาะไปตามแนวต้นไม้ พร้อมหมาสี่ห้าตัว บางตัวคอยเดินตามหลัง บางตัวเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว จึงไม่เคยคิดกลัว พวกงูเงี้ยวเขี้ยวขอเพราะมันคงจะตกใจ ที่เห็นฝูงหมา ที่เดินย่ำเท้าไปทั่วสวน
มังคุดลูกโตเกือบๆ ที่จะเก็บได้แล้ว คงอีกประมาณครึ่งเดือน จากสีเชียวอ่อนก็จะกลายเป็นสีน้ำตาลเข้ม จนถึงสีม่วงคล้ำ
ทุเรียนพันธุ์พื้นบ้านต้นใหญ่ ที่มีอายุราวๆ แปดสิบปี บางต้นอาจจะถึงร้อยปี ไม่เคยได้นับ ที่บนต้น มีลูกอยู่เป็นลูกแล้วก็ยังโดนลมประปราย เพราะปีนี้ ทั้งลมทั้งฝนค่อนข้างแรง ทำให้ร่วงลงมาตั้งแต่ยังเป็นดอก แม้เป็นลูกแล้วก็ยังโดนลมพัดร่วงลงมาเกลื่อนโคน
ทุเรียนพันธุ์พื้นบ้าน หรือที่เรียกกันว่า เรียนบ้าน ลูกไม่โต เนื้อไม่เยอะ แต่รสชาติ หวานเข้มข้น กลิ่นแรง
มันเป็นความสุขของคนหลังเออร์ลี่รีไทร์ ที่ได้เดินดูสวนพร้อมหมาๆ ที่รัก
แต่ความหวัง ความต้องการของปุถุชน ก็ยังเกาะติดอยู่ในมโนสำนึก แม้ปล่อยวางลงได้บ้าง
มันเป็นความหวังของชาวสวน ของเกษตรกรทั่วๆ ไป ที่จะฝันจะหวังในราคาของผลผลิตของตน จากสวนของตน
หรือมันจะเป็นเพียงความหวัง
